ZAKAPTURZONA KIEŁBASA W AKCJI

Megaohydna i Maksiszpetna wróciły od fryzjera...  Po drodze kupiły sobie książkę, w której nie ma morału, historia też jest właściwie mocno potargana, bohaterowie przypadkowi, a całość wygląda na zabawę czystej wody.  Panie i panowie, książka obrazkowa w całej krasie rozrywkowej.

Mój dom powstał 12 lat temu.  Wyobrażacie to sobie?  12 lat temu, gdyby Ktoś przyszedł do Kogoś w Polsce i chciał wydać Coś Takiego, to Ten Ktoś by się popukał w głowę mocno i Tego Kogoś poprosił o opuszczenie lokalu razem z Tymi Bzdetami (pozostając w stylistyce polskiego tłumaczenia książki). Mój dom jest absolutnie od czapy. 

Delphine Durand ma styl.  Na mój prywatny użytek nazywam go ''bad-stupid-monster style''.  Po polsku nie brzmi już tak dobrze.  Styl to w ogóle fajna rzecz, coś na kształt twórczego charakteru.  Artystyczny kręgosłup.  Czasem działa jednak jak kaganiec.  Charakterem nie do podrobienia cieszy się zapewne Lauren Child, autorka bratersko-siostrzanej pary - Charlie / Lola. Sęk w tym, że cokolwiek rysuje Lauren i tak jest Charliem (lub Lolą).  Zatem zilustrowała Clarence Bean.  - Lola! - radośnie skonstatowała moja córka (prywatnie wielbicielka Loli).  Fakt, ta ilustatorka nic innego narysować nie potrafi.  Zabrała się także za Alicję w Krainie Czarów.  Lola w roli Alicji?  Tego już za wiele.  Wracając do DD - ona także snuje opowieści podobnego sznytu: epizodziki z żywota obłych nieruchawych ludziozwierzów, wytrząśnięte z osobistego szkicownika, zmieniają się tylko tytuły.  Na szczęście w jej zasobach stworów w brud, więc z rzadka trafia się na dokładnie tego samego osobnika.

Pisałam już o takim, któremu humor nie dopisywał, nie pisałam o tych, którzy zamieszkują Cuckooville, wspominałam o tych z Mojego domu, gdy mówili jeszcze po angielsku, a teraz Wam powiem, że po tym domu przyszedł jeszcze jeden dom - dom Jill, czyli The House That Jill Built Phyllis Root.  Opowieść o gościach i kolejnych dobudówkach dla potrzebujących.  A miało być tak cicho i spokojnie...

Po więcej różności najlepiej udać się do źródła, czyli bloga DD.

Мой дом wyszedł dwa lata temu także w Rosji.  W grudniu zeszłego roku ДЕЛЬФИНА ДЮРАН pojawiła się na moskiewskim festiwalu NON/FICTION.   Relację na blogu artystki polecam, szczególnie z uwagi na stronę zdjęciową.  Po niej ogarnie Was zazdrość.  Oczywiście nie wyrzucam wydawnictwu braku aktywności ''w tym kierunku'', bo domyślam się mgliście, ile kosztowałaby taka wizyta i taka wystawa i zdaję sobię sprawę, że mało kogo byłoby na nią stać.   Realizacja w każdym razie pierwsza klasa. Zazdroszczę także dlatego, że targi wyglądają (zdalnie) całkiem interesująco.  International Fair for high-quality fiction and non-fiction.  W zeszłym roku miały 13 odsłonę.  The Fair embraces diversity in the world of new-wave literature, providing an alternative to the mass market culture and introducing the public to a broad spectrum of intellectual achievements of the recent years.  Alternatywa dla masowej produkcji.

Na marginesie, ciekawostka:  rosyjski wydawca określił wiek odbiorcy na 7+.  Przed czym chciał ochronić młodszych?

Mój dom mógłby być trochę większy (a nie jest nawet w wersji oryginalnej).  Chociażby po to, żeby mieć gdzie rysować stwory "monsteropodobne" - maksiszpetne i megaohydne.  20 cm to rozmiar, który mieści się do plecaczka, ale to za mało, żeby wszyscy mieszkańcy mogli rozwinąć skrzydła.  Takie to ograniczenia małego metrażu.  Wiem coś o tym.

Mój dom
Delphine Durand
wyd. Entliczek 2012
okładka twarda
format 20 x 20 cm




Wydawnictwu dziękuję za udostępnienie egzemplarza. 

PS. Mój dom podobno był na warsztacie animatorów ze studia Baestart.  Informowała o tym w 2007 Delphine Durand.  Niestety - cisza!