ZORROLISTA

Świat musiałby się choć na chwilę zatrzymać, żebym mogła nadrobić wszystkie zaległości.  Niestety, ciągle dzieją się nowe - nowe nagrody (w tym wyjątkowo 'pechowo' udana Bolonia), bieżące wydarzenia (zajęcia dla dzieci, to tu, to tam), nieustające zakupy 'zagranico' oraz w granicach (zdrowego rozsądku?).  I takie tam.

W związku z tym cały czas nie napisałam, że długo 'dahlowaliśmy', co było jednym z ważniejszych wydarzeń w życia mojego syna lat obecnie 8 (oraz dla rodziny niezła gratka, bo 'dawno dawno temu' Dahla tu nie było), a tłumaczenie Wielkomiluda weszło nam w krew..

Od Dahla niedaleko do ogłoszenia, że Agnieszka Glińska, gdyby tylko znalazła na to czas, zawojowałaby całkowicie teatr dla dzieci - bo i Wiedźmy i Pippi (a szczególnie Pippi w Dramatycznym) to po prostu szał!  Niestety Dramatyczny dozuje Warszawiakom te doznania, a ja cały czas nie mogę wypuścić z folderu Documents wywiadu z reżyserką.

Chciałam także poinformować, że plastyka i edukacja w książkach i zeszytach ma się coraz lepiej.  To, że do tej pory nie poinformowałam o Myślankach (a powinnam), o zeszytach Naszej Księgarni, o wydawnictwach edukacyjnych Nowej Ery (a przecież nie każdy ma okazję z nimi obcować) to nie wynik mojego przeoczenia, lecz przepracowania.  Pozostaje także w odmętach komputera i osobistych notatkach spis i refleksja na temat książek wspierających rozwój plastyczno-artystyczny, czyli po ludzku mówiąc, zdradzających tajniki (?) rysowania.  Dla kogo tajniki, dla tego tajniki.

A przecież powinnam się pochwalić, że mam dwie kolejne książki Iwony Chmielewskiej (ale to już zakrawałoby na "niesprawiedliwość", bo przecież "jak można ciągle pisać o Iwonie Chmielewskiej";  można).   Napisać o "Matce Polka" i wyrazić nadzieję, że zobaczę kiedyś serial dla dzieci, którego Zuzanna Orlińska będzie scenarzystką.  Wspomnieć o nowym Porwaniu w Tiutiurlistanie, o paryskim Żożo i Lulu, o lekturowych mękach i dlaczego "tak musi być", o wykopaliskach z okolicznych bibliotek i o tym, że już jestem ścigana listem gończym, bo powinnam je oddać, a tu tydzień minął (nadzieją jedynie majowa abolicja), o Anthonym Browne, czyli niedługo ustępującym Children's Laureate, o Zwierzakach cudakach i innych zwierzakach, zamorskich oraz swojskich, takich jak w olbrzymiej księdze duetu Pittau i Gervais (których darzę estymą od kontrowersyjnej serii o niebezpieczeństwach i rzeczach ohydnych).  O Mellopsach.  O Ieli Mari.   O Sarze Fanelli i jej Pinokiu i o Pinokiu w ogóle.  O bardzo dobrej serii problemowej z WAMu.  No i o tym, dlaczego moją ulubioną ilustratorką jest Krystyna Lipka-Sztarbałło, bo w zasadzie od tego powinnam była zacząć.

Hansel and Gretel Anthony Browne

L'arbre, le loir et les oiseaux Iela Mari

Powinnam pokazać wszystki pop-upy, które mamy, a o których nie pisnęłam ani słówka. O Sabudzie (przy okazji przestrzec Was, że to ostatnia chwila, by kupić Dinozaury i Rekiny - jedyne, które wydano w Polsce).  O Carterze - niby pisałam, ale i tak zaskoczył mnie kolejną książką z serii Kształty i kolory.  White Noise wejdzie do żelaznego repertuaru przeglądowego mojej prawie trzyletniej córki.  A gdzie miejsce na Crowthera i Pop-up Inventions (nawiasem mówiąc, kolejna ulubiona mojej córki)?  Kiedy napisać, że są dwie świetne przestrzenne baśniowe odsłony w wykonaniu Louise Rowe?  A jeszcze teatralna Jane Ray i Snow White.

Snow White Jane Ray

Hansel and Gretel Louise Rowe

Dinosaurs Robert Sabuda / Matthiew Reinhard

I Koreańskie, koreańskie, koreańskie.  W tym kontekście o papierze, na którym wydają, bo czegoś takiego nie widziałam u nas w Polsce.  I rosyjskie / radzieckie - jak je zwał, tak je zwał.  Kopalnia.

Kto cięższy? / Korea

Marszak / ZSRR

* * *

Staram się poruszać tylko pozytywne aspekty kultury dla dzieci, walcząc z wrodzoną złośliwością.  Jeśli coś wyjątkowo nie pcha mi się przed oczy, nie wskakuje na kolana, nie okupuje mózgu i nie drażni, nie wściubiam tam nosa z własnej inicjatywy.  Szkoda życia, klawiatury i nieprzespanych nocy.  Jednak ostatnio dawka 'takich sobie wydań' nasunęła mi jedną myśl, niezbyt wyrafinowaną językowo:  Czy oni tam mają OCZY?!  Czasami trudno w to uwierzyć, gdy patrzy się i widzi te bazgroły bez serca i dalsze myśli krążą krwiożercze.  Owszem jestem krótkowidzem, ale tu chyba po prostu jest nieostre!  Albo:  Rozumiem polską tęsknotę za Szancerem, ale czy 38 lat po jego śmierci jest sens go kopiować (do tego z marnym skutkiem)?  No i zastanawia mnie "antyenergia wydawnicza".  Jak można wydać książkę i NIC o niej nie wiedzieć?!  Z pustego i Salomon nie naleje.

Podejrzewam, że dzisiejszy wpis sponsorowała litera A do spółki z O.

To tylko ułamek (alfabetu).

A życie toczy się dalej...
O!