ENERGIA

Gdy zaczynałam pisać bloga, nie wiedziałam tak naprawdę w co wdeptuję.
Chciałam dać upust energii, która rozsadzała mi idealistyczną dziennikarską czaszkę (nie mylić z kaczką) i nie mogła przełożyć się na konwencjonalną działalność zawodową.  Rozmowy o książkach dla dzieci umieszcza się bowiem gdzieś pomiędzy niezobowiązującymi gadkami o wypróżnianiu, a dokonaniami swoich dzieci w ogóle.  Boring. W mediach konwencjonalnych nigdy nie było klimatu.  Bo niby komu to wepchnąć?  Edukacji?  Redakcji dziecięcej?  Kulturze?! Na psa urok! Tam przecież zawsze w kolejce stoi ''poważna sztuka''.  Jest tak poważna, że patrzy na ciebie karcąco już za to, że w ogóle stanąłeś właśnie obok.  - Wilkoń w Zachęcie?!  To już nie ma miejsca dla niego gdzie indziej?!  Gdzie indziej też jest pełno.  Krytyka literatury dziecięcej i kultury w ogóle nie jest przecież tematem dla dzieci, a redakcja edukacji nie obejmuje oświecania osób powyżej 18 roku życia.  Za mało Dni Dziecka, za mało Bożych Narodzeń, żeby powiedzieć o "książeczkach".  Jak przy tej okazji powiedzieć także o tym, że w skrytości ducha robi się to, co inni ''na zachodzie'' już dawniej, czyli czerpie przyjemność samemu?  Coming Out:   czytam sobie 22-stronnicowe dzieła o plamie na obrusie;  czytam je, choć nie mają tekstu;   właściwie oglądam;  oglądam;  matko, no oglądam.  Oglądam także z dziećmi filmy.  Animowane.  I to nie takie pomyślane o zdziecinniałych trzydziestoparolatkach.  Dla dzieci.  Dla małych dzieci.   Śmiech na sali.  Ten śmiech pobrzmiewa echem w odbiorniku.

Życie w sieci ma swoje prawa - jest wzajemnością.  Tę mądrość sieciową wchłania się najszybciej.  Bez czytelników istniejesz tylko ''na niby''. Bez czytelników energia, którą wkładasz w zbieranie informacji i "się do pisania" powoli zanika.  Bez czytelników nieprzespane noce i manko zdrowotno-finansowe nigdy się nie zwraca. Zanim zdechniesz, z rozpędu zaliczysz rok.  Zatem rozbijając tu obozowisko i wyznaczając granice istnienia, obwieściłam wszem i wobec ''tu mieszkam''.  I chcę, żebyście zaglądali, jeśli przechodzicie codziennie obok w drodze do pracy, a wieść przeczytaną, podawali dalej.  I nie zapominali o mnie.  Tylko, że nie byłam pewna, kto to przeczyta...  A obok mieszkali inni i pojawiali się nowi.  Inni - pisujący czytelnicy, którzy współtworzą sieć zależności.  Gdyby książkowe życie w necie miało przekładać się na programy w telewizji, audycje w radiu i artykuły w gazetach, mielibyśmy mnogość.  Cyfrowe podziemia!  Wymieniłam was jako numer 2 w swoim rankingu dla kidsculture.  Zaraz po swoich ukochanych kotach. Cha!

Najgorsze w tym podziemiu jest to, że jednak czasem trudno do niego trafić bez znajomości drogowskazów i tajnych znaków. Czasem wpadnie się na chwilę w poszukiwaniu sensu życia i okazuje się, że to nie tu.  Kto zjada biedronkę.  Tego mimo wszystko nie dowiecie się z zorrobloga.  Tak więc choć w realu unikam łańcuszków jak ognia, w "tym życiu" kłaniam się im nisko, dzięki temu idea, w którą wierzę trafia do jak największych rzesz ludzi (choć nie przesadzałabym z tymi liczbami, przecież nie piszę o modzie).  Cyfrowa pajęczyna jest tu zresztą cały czas - wystarczy sięgnąć do kolumny po prawej stronie bloga - piszą (nie tylko) o książkach.  Nie tylko, bo czasem trudno się powstrzymać, rozumiem jak najbardziej.  Cieszę się z każdego nowopowstałego miejsca i faktu zmieniania się języka krytyki wydawnictw i wydarzeń kulturalnych dla dzieci (choć nie zawsze się zgadzam).  Kiedyś radowano się już samym faktem ich istnienia.  Że w ogóle ktoś chce dla dzieci coś.  Teraz możemy rozmawiać w tym cyfrowym podziemiu. Krytykować.  Oceniać.  Choć sama krytykuję w potocznym tego słowa znaczeniu tylko wtedy, gdy już naprawdę nie mogę się powstrzymać. Rzucam się wtedy i tnę klawiaturę.  Nieźle brzmi!  Ale tak naprawdę jest tyle interesujących rzeczy, że żal tracić energię na fatalne.  Tak czy siak, zawsze jest subiektywnie.

Poproszono mnie, więc o subiektywny ranking dziesięciu najciekawszych moim zdaniem blogów, a ściślej mówiąc zostałam połechtana przez lucyferkę.  Wyróżnienie to jest doskonałą okazją, by napisać o Was, o Nas, o Nich, o tym, do czego przymierzałam się od dłuższego czasu, a o czym za chwilę przestaniecie czytać.  Codzienne wpisy to ciężka praca. W zasadzie niewykonalna, jeśli chcesz robić to rzetelnie. Dlatego z dużo większym szacunkiem podchodzę do tekstów, które czytam w sieci.  Doceniam.  I sama mam trochę mniej energii niż na początku.  Także na czytanie.  A to, co znalazłam ciekawego odkąd tu jestem, wrzuciłam do kolumny sąsiadującej.  Dig it.  All.

PS. Słowo ''książeczki'' drażni mnie na równi z ''pieniążkami" i ''autkami'', więc uważajcie!