ZEZOWATE WIERSZE

Trutu-tutu, kilo drutu
poszło raz na bal
i tańczyło tam bez butów, 
a głupiemu żal!

Hmm. Niechętna byłam w stosunku do niej.  Przede wszystkim  zezowatego nie lubię niczego.  Po drugie ''wierszyki' też lubię niespecjalnie.  Poezja dziecięca rzadko mnie ujmuje, z uwagi na przyziemność żywota i antypoetyckie geny.  No i jeszcze żółty.  Żółty z czarnym.  Atawizm nakazuje mi trzymać się od nich z daleka.  Kiedyś w Zielonce ukąsiła mnie w głowę żółto-czarna pszczoła.   Płakałam strasznie, a babcia i tak kazała mi zjeść coś niedobrego.  Czyli już wiecie:  wszystko, co myślałam ''na ten temat'' nasycone było uprzedzeniami.  Żeby to chociaż courierem nie było drukowane!
  

Ale stało się, zajrzałam.  Chwilowa utrata świadomości?  Ciekawość (zabiła kota)?  A może jestem otwarta na eksperymenty (cha cha)?  Zacznę od początku.  Moje dzieci źródłem nieodpowiedzialnych zachowań.  Otóż moje dzieci są kompletnie odjechane.  W zasadzie przede wszystkim mój syn, pseudonim "Czarna Dziura", z którym przychodzi mi mieszkać już prawie 10 lat i końca nie widać (co nie pozostaje bez wpływu na psychę).  Czarna dziura – obiekt astronomiczny, który tak silnie oddziałuje grawitacyjnie na swoje otoczenie, że nawet światło nie może wydostać się z jego powierzchni.  Co nas nie zabije, to nas wzmocni.  Wszystko było tak niebezpieczne, że aż pociągające.

Okazało się, że wyliczanki są niebotycznie głupawe, więc doskonale wpisują się w zapotrzebowanie szalonego 9-latka i pozostającej pod jego (złym) wpływem 3 i pół-latki.  Oczywiście padło pytanie:  - A  dlaczego oni są bez nosów?!  Fakt ten przeszkadzał szczególnie przy czymś, co przypomniało księżniczkę, ale co miałam powiedzieć dzieciom?  - Widocznie pan nie umiał narysować dobrego nosa (wyciągnęłam ten wzniosek na podstawie analogii do zezowatych ócz).  Wyrozumiałe dla niedoskonałości innych, dzieci me (prawda, że jednak przecudne?), szybko wybaczyły (bo też nie potrafią nosów) i po chwili rechotały jak najęte.  Następnie musiałam przeczytać jeszcze raz, a następnego wieczoru jeszcze dwa, po czym zaprotestowałam.   Jednak wykręcić całkowicie się nie udało:   takich przyjemności nie przeżywa się w samotności, lecz wytrwale magluje na forum rodzinnym.  Ale przecież sama wcześniej w przypływie desperacji zaserwowałam "kultowy" wiersz ze sztambucha:   Kupa mięci, mięci kupa...

Zatem jeśli przyjmiecie konwencję, dalej pójdzie łatwo.  Zezowate stwory doskonale przekładają się na zezowate wiersze.  Oczy i tak lecą w pogoni za własnym potomstwem.  Też tak mam i dzielę się z Wami, żeby nie było, że my tylko w krochmalu, srebrem zastawieni, ą ę, w wolnych chwilach uparcie patrzymy na czarne ściany, a babcia przygrywa na fotepianie.  Kontemplujemy.  Kątem-plujemy. Wspomnianego couriera wymieniłabym tylko na coś, co nie będzie walczyło o uwagę z (i tak już przerysowanym) słowem i obrazem.  Poza tym:  jedziemy!

Kuku-ruku, ale draka!

Praptak ukradł hak makaka,

wbił hak w motor i we fraku

dyndał sobie na hamaku,

dyndu, dyndu, dyn!

To coś, co przypomina atramentowego pawia, właśnie wylało się z tej filiżanki.
Kacpra Dudka malarstwo zobaczyć można tu. Zdziwicie się.

Wyliczanki z pustej szklanki
Małgorzata Strzałkowska
il. Kacper Dudek
wyd. Bajka 2011
okładka twarda
format 21 x 31 cm

Wydawnictwu dziękuję za udostępnienie egzemplarza.