NUDA, PANIE

Polskie książki dla dzieci lepiej się ogląda niż czyta, i dlatego cieszę się, że bardziej wciąga mnie obraz niż słowo.
Tragiczna to sytuacja, gdy woli się na głos prezentować dziatwie niedoskonałe nawet, ale tłumaczenia, zatem powiem w końcu to, co wszyscy mówią po cichu - współczesna polska literatura dla dzieci cierpi na niezdiagnozowaną dotąd publicznie chorobę. Oczywiście, nie ma tam błędów językowych i interpunkcyjnych, ale także wyobraźni. Są przewidywalne, naiwno-romantyczne, wierszowane, edukacyjne, puste, niewykorzystane, nudne, poprawne, prymusowskie, zachowawcze. Narzekają na nie krytycy i ilustratorzy, którzy w nieoficjalnych rozmowach wytykają brak punktu zaczepienia. O ile dosyć dobrze, o dziwo, prezentują się jeszcze książki popularno-naukowe (nawet błędy rzeczowe coraz rzadsze), o tyle fikcja to siwa od nudy rzeczywistość często bez pointy. Modlić się należy właściwie o to, żeby "bez pointy", bo pointą potrafią autorzy przygnieść edukacyjnie do ziemi.  Są chlubne wyjątki, ale...

Jak pisać dla dzieci?  Oszczędzę garści banałów.  C.S. Lewis mówił tak, a może jest tak?  Niektórzy zdają się wiedzieć.  Rosen.  Wrzucając do wyszukiwarki hasło "pisanie dla dzieci" wyskakują strony z ćwiczeniami manualnymi dla najmłodszych, gdy wpiszę "writing for children", otwierają się wrota, za którymi, na marginesie mówiąc, można znaleźć wszystko, więc nie popadajmy od razu w euforię.  Odnośniki do stron i organizacji - zrzeszających, doradzających, edukujących.  Także tych, zawiązanych wokół wydawnictw.  Widać, że ceni się profesję.  Odbiorców?  Tymczasem u nas żadne medium nie oferuje zawartości, którą choć nieśmiało można by porównać do tego, co serwuje Guardian.

Swoim bólem dzieliłam się w rozmowach nieoficjalnych z pewnym ciałem wyłaniającym, które przytaknęło dorzucając to, czego sama się spodziewałam. Przychodzą prace, które odrzucamy z powodu niedoróbek warsztatowych, ale przynajmniej mają w sobie świat, który warto rozwijać. Niejednokrotnie żałowałam, że czytamy anonimowe dla nas maszynopisy. Wyrzucamy je, autorzy tracą wiarę, tymczasem dobry redaktor wielu z tych niedoszłych pisarzy pomógłby stworzyć niezły tekst. Coś by z tych ludzi wyrosło. Problem prawdopodobnie tkwi między innymi w tym, że nie uczy się w szkole warsztatu, pisania kreatywnego. Co przenikliwsi rzekną: pisanie to samorodny talent - jest albo go nie ma. Niby tak, ale pisanie to także praktyka, której wielu posiadaczy światów niesamowitych nie liznęło w życiu swym. Nie studiowali polonistyki, nie spotkali na swojej drodze nauczyciela-pasjonata, nie wierzyli w siebie. I dalej nie wierzą, po odrzuconej z konkursu pracy. Doświadczony i wrażliwy redaktor z intuicją potrafiłby odkryć talenty, które zakurzyły się w drodze. Nadać im ostateczny szlif. Winniśmy iść w tym kierunku.  Gdzie jesteście?!